Son
dúas aspiracións tan contrapostas como o son os modelos de práctica aos que
aspira o xogador. Detrás deles está o egocentrismo, os intereses particulares,
ás veces por riba da dinámica de grupo. O principiante total mesmo agradece ser
cola de león porque xogar cos mellores acelerará o seu proceso de aprendizaxe.
Cando o xogador alcanza unha fase mesetaria, pode suceder que desexe mudar o
seu obxectivo e facer súa a máxima “entre os cegos, o chosco é o máis sabio”.
Nese mar calmo onde parece que os niveis se teñen estabilizado, o cabeza de
rato satisfará a súa vaidade e o seu ego machucando nos colas de rato; ou pode que
canse de estancarse e aspire a máis, mesmo a abordar o estado de cabeza de
león. Ese é o reino dos estacazos, das curas de humildade, da clarificación de
obxectivos e a posta a proba dos principios necesarios para a maduración. É
nese mundo no que as paixóns semellan concentrarse nos logros tanxibles. Cando
estes non se corresponden co traballo realizado e coas expectativas, prodúcese
un estancamento no que se conserva o status de vaca sacra, máis polos froitos
da memoria que polo contraste dunha realidade que se dulcifica con pretextos ben
chuscos. É a clase dos que un día marcado no calendario gañáronlle a fulanito
ou a menganito; é a clase dos que miran de esguello á bancada cando realizan
unha diablura nos torneos churrasqueiros da urbanización. Por baixo deles,
latexan incontables niveis de mundos e inframundos habilitados por coliñas de
león, cabezas de rato e colas tamén de roedor: a feira das vanidades!
© imagen: Alex.psicologia clínica: "egolatría"
© entrada: Santi Casal. 2017
No hay comentarios:
Publicar un comentario