jueves, 29 de junio de 2017

LA SUPERACIÓN DE LA VANIDAD

Superar la vanidad:  el pádel como búsqueda de la excelencia desde la humildad

No es infrecuente que los y las padeleras busquen en sus logros deportivos el reconocimiento que no consiguen obtener en otras facetas de la vida. Esto en sí mismo no tendría mayor trascendencia si se circunscribiese a la natural tendencia a hacer las cosas lo mejor posible. El problema surge cuando hay un transfondo de frustración en áreas importantes de la vida y surge la obsesión por remontarla magnificando en exceso, sobreponderando las expectativas de autorrealización a través de la hiperexpresión competitiva por destacar.

Cuando fallan puntos de apoyo esenciales, puntos cardinales en lo que tienen que ver con el trabajo, con los sentimientos, con la situación económica, con la madurez vocacional el riesgo de que surja la adicción como elemento distractivo y como foco absorbente se dispara. Asistimos perplejos al nacimiento de una clase de padeleros que necesitan pasar en la pista un número creciente de horas a diario, a veces en doble o triple sesión. Jugadores que buscan subir de nivel para situarse en un estatus elevado donde comparten clima con los mejores situados en el ranking. Jugadores dispuestos a pagar un potosí por recibir clases del los gurús y que buscan en los triunfos la mirada de admiración de un entorno que se rinde a su atractivo como los nuevos guerreros. Jugadores que han establecido una jerarquía de intereses en la que el pádel figura como primera opción y han desplazado todo lo demás respondiendo a una alteración en la escala de valores que da lugar a situaciones pintorescas. Conocemos casos en los que el jugador no está dispuesto a renunciar a su partido aún dándose situaciones tales como muerte de un pariente o un amigo, cita con el tutor escolar de un hijo, angina de pecho de la pareja, reunión familiar de carácter anual extraordinaria, deber de cuidar a un dependiente, a un hijo o nieto, a una persona mayor con limitaciones, o ante la necesidad de acompañar al médico a la pareja, al hijo  a una consulta trascendente, o de  ayudar en una mudanza, recoger a un familiar en el aeropuerto, etc. etc. etc., y todo para que las estadísticas muestren que el jugador equilibrado en sus intereses, que considera el deporte como un elemento enriquecedor interesante para el cuidado de la salud y que busca en el mejor desempeño dentro de la pista la buena sensación de la superación personal, suele mantener una mejor relación de equilibrio con la asunción de sus limitaciones, la discriminación de lo que más importa y la capacidad para mejorar, pero siempre desde el justiprecio de la ratio entre lo que se puede obtener del pádel, el volumen de esfuerzo que hay que dedicar a ello y el peso de lo que se sacrifica en aras de esa supuesta ascensión. Desde esa claridad de ideas es más difícil que se den esas situaciones lamentables en que se desplaza el foco sobre lo que de verdad es troncal para fijarlo en el ejercicio de la satisfacción onanista de la vanidad.



                                                              © imagen: padelitis.es


© entrada: Santi Casal. 2017

martes, 27 de junio de 2017

Elogio de los pies


Los pies son nuestro punto de contacto con la pista. Es de importancia trascendente elegir las zapatillas más adecuadas para nuestra pisada y nuestra forma de desplazarnos.
Muchas veces me han preguntado cuál es el elemento del equipamiento más importante en el que no conviene ahorrar hasta el límite. Mi respuesta es invariable: ¡las zapatillas!
En cuestión de palas, actualmente hay variedad de modelos para satisfacer a jugadores de cualquier característica durante años por debajo de 100 euros, de una calidad extraordinaria. Una de las claves está en adquirir el modelo del año pasado. La pala, si la tratamos bien, puede durarnos mucho y darnos grandes dosis de placer. Pero ¿y las zapatillas? ¿somos pronadores o supinadores? ¿necesitamos amortiguación extra para evitar que los impactos de repetición causen estrés a niveles de inserción del sóleo, gemelos, tendón de Aquiles? ¿qué grado de puente nos conviene para evitar la fascitis plantar? ¿refuerzos de estabilización frente al riesgo de esguinces rotulianos, rotura de ligamentos, lesiones meniscales? ¿grado de transpirabilidad que evite la proliferación de hongos? ¿anchura extra de la horma que permita la instalación de plantillas correctoras, en caso de ser necesarias? ¿talón con recuperación de impulsión para facilitar la puesta en acción? Esta última característica todavía es más importante en casos de mucha presencia en la pista o con practicantes pasados de kilos. Y también un largo etcétera de elementos técnicos que hacen de las zapatillas un elemento necesariamente personalizado que marca la diferencia entre entrar en el dique seco continuamente o llevar una práctica habitual sin contratiempos importantes. Además, en el aspecto económico también el consumismo ha propiciado que los que no necesitan picar el anzuelo de lo que está IN y lo que está OUT puedan hacerse con unas zapas modelo del año anterior con todas las prestaciones y especificaciones más necesarias incorporadas por precios que no sobrepasan los 50 € y con sus suelas de caucho inyectado resistentes a la abrasión nos durarán más de lo que pudiéramos esperar.

Sobre los modelitos de pantalón y polo, la fabricación masiva de fibras que evacuan el sudor y mantienen la piel seca aportan comodidad en un deporte que, practicado en exteriores, puede acatarrarnos cuando no hay ritmo suficiente y las inclemencias del tiempo nos enfrían. Los calcetines sin costura y a ser posible de algodón. El pádel es una cuestión de buena comunicación entre la cabeza y los pies para ganar la mejor posición, en el momento adecuado. Desde una posición de privilegio, ejecutar un golpe determinante cuando no el definitivo es natural.





© Santi Casal. 2017

lunes, 26 de junio de 2017

SITUARSE NO PRESENTE PARA PREVER AS RESPOSTAS


O sentido da anticipación é fundamental nunha modalidade deportiva na que a toma de decisións ten de ser inmediata. “Flow”,  fluír, é a obra cumio do psicólogo e escritor croata, profesor na Universidade de Chicago, Mihalyi Csikszentmihalyi
“Un libro básico en la redefinición de la subjetividad humana. En este best seller mundial, la psicología, la filosofía y el humanismo se unen para responder a una pregunta fundamental: ¿Qué es la felicidad? Partiendo de la base de que todo ser humano alguna vez ha vivido un «estado de experiencia óptima», el autor señala las características y el modo en que toda persona puede ser capaz de superar sus conflictos emocionales y llegar a una genuina calidad de vida. «Una gran contribución a la educación del público sobre el carácter positivo de los más profundos anhelos humanos.» The New York Times Magazine [comentario en Casa del Libro].
Ainda máis, o profesor Csikszentmihalyi desenvolve idénticos principios teóricos no campo dos deportes na obra: FLOW IN SPORTS: THE KEYS TO OPTIMAL EXPERIENCES AND PERFOMANCES.
O fluxo, esa toma encadeada de decisións sen resistencias e que semella interiorizada obedece con todo a un traballo previo de posta en situacións que logo van ter lugar na competición durante miles de veces, ata que as mellores respostas se producen cun ar de aparente automatismo (e así sucede en boa parte). O outro ingrediente para acadar a excelencia prodúcese cando o fluxo xa está conseguido e non é outro que a creatividade: a capacidade para innovar, para tomar decisións estratéxicas singulares, intelixentes, que dan un selo de identidade, un ADN diferencial ao xogador. 
Só desde a focalización, a instalación no presente, pódense tomar decisións nas que prime a intuición, entendida como o summum da sabedoría adquirida polas experiencias acumuladas de causa-efecto. Decídese un golpe, unha intensidade, unha traxectoria polas expectativas de éxito, tendo en conta os resultados obtidos anteriormente. Téñense ademais en conta as consecuencias con relación ás posibles respostas do contrario, os efectos sobre a disposición, colocación e reacción do propio compañeiro... e todo iso sen pasar por alto circunstancias como: presión das bólas, condición da superficie e as paredes, altitude do lugar do partido, características da pá, etcétera, etcétera, etcétera.
Semella imposible resumir todas as variables que interveñen niso. O cerebro ten unha capacidade ilimitada para trazar redes neuronais capaces de manexar ao mesmo tempo inxentes cantidades de información dispoñibles para a continua e fluída toma de decisións e, ademáis, para facilitar o desempeño e evitar un exceso de ansiedade por sobre demanda ou pola sensación de perda de control, por crerse infradotado. O cerebro tamén ten preparado outro recurso moi útil para os supostos de máxima esixencia: a elección de obxectivos troncais desde un enfoque extraordinariamente selectivo e en orde á súa importancia no logro da maior eficacia posible. Así, algúns destes mantras poderían ser:
-flexión continua de pernas con baixada do centro de gravidade
-flotando na pista
-todas as bólas ao máis feble
-atacar o medio con bólas baixas
-restar sempre con globos ao pau longo
-sacar e subir
-bóla branda e cambio de ritmo con bóla vantaxosa
-crea, pasao ben,  adopta o mellor e máis enxeñoso en cada situación
-cero erros non forzados
-ángulos curtos buscando a malla...

...estratexias mentais que axudan a incrementar a concentración e que diferenzan ao xogador competitivo do que se dilúe ante os retos coma o zucre no café.




                                     ©imagen: Homsasport.com. (Trabajo de propiocepción)



© Entrada: Santi Casal. 2017

PAREJAS SINGULARES



Algunos jugadores con papel destacado en otros ámbitos de la sociedad se las arreglan –algunos mediando contraprestación económica- para formar pareja con un maestro a nivel autonómico o incluso nacional. 
Aznar lo tenía fácil para ganar el torneo de Oropesa del Mar. En un contexto de digestiones trabajosas de la paella o el arroz con bogavante contar con el concurso de Alberto Rodríguez Piñón era una garantía y un recurso que le permitía incluso competir con Corretja & Santana –aunque en esta pareja el elemento de la amistad se imponía al de la competitividad-. 
Hay ejemplos en todas las comunidades, en torneos autonómicos, de personajes con posibles dispuestos a pagar a su pareja de competición por alinearse con ellos aun salvándoles un abismo en el nivel deportivo. Pero no es eso lo más lamentable. Al fin y al cabo se trata de que todo se puede comprar. Lo lamentable sucede cuando el que paga ejerce de negrero y dirige palabras despectivas al crack por no cubrirle suficientemente las espaldas y, a la postre, por no llevarle a cotas altas de resultados recogidos en los cenáculos del onanismo deportivo y en la prensa del ramo.¿Donde está la frontera entre el deporte entendido como un juego y, por el contrario, su concepción como un negocio traducible en dinero a veces y otras, de manera sutil, en intangibles: chivato de status, prestigio social, juventud prolongada, personalidad destacada, atractivo, poder... dinero al fin?


                                          © diariodemallorca.es


© entrada: Santi Casal, 2017


domingo, 25 de junio de 2017

NON HAI CLASES SOCIAIS

Cando se trata de desenvolver bós golpes na pista de 10 x 20 a pertenza a un status socioeconómico determinado é irrelevante. Calquera tipo etiquetado como pailaroco, cunha indumentaria pouco conxuntada e con ademáns bastos pode executar unha volea de revés impecable se antes aprendeu a facelo. Afortunadamente a práctica do pádel está ao alcance de calquera actualmente, coa posta a disposición de pistas municipais en moitos concellos, e o concurso dunha boa cantidade de instrutores e monitores impartindo clases subvencionadas. Iso sen contar coa cultura da autosuficiencia, tan asociada a este deporte.
Desapareceron os petiscos de empanada que con tanta xenerosidade o patrocinador do torneo puxera a disposición dos xogadores aproveitando que estes estaban na pista. As damiselas do Bridge esqueceron a compostura e achegáronse para arrasar con todo diante da mirada entre atónita e resignada dos encargados das billas da cervexa. O espectáculo repítese nun club ferrolán, onde unha norma non escrita prohibe pasar do mecachis, o caramba e o jolines no repertorio de exabruptos ao uso. Os familiares dos xogadores do club, vestidos con roupa de marca, atacan as empanadillas e as cocretas coma se non houbese mañá. O terceiro tempo parece deseñado para eles e non para os xogadores do encontro
Lembro unha ocasión en que fomos a xogar os pailáns ao club máis elitista de Galicia. Para ser socio ademais de dispor de 6000 euros para a entrada, é preciso cumprir outros requisitos que  fagan ao candidato merecedor á titoría dun membro veterano. O partido resolveuse ao noso favor porque non entrara nas previsións daquel grupo de suposta elite a loita, o traballo por riba das 140 pulsacións e a expectativa de que aquilo duraría moito. Ao fin, ningunearon o resultado dicindo que non se xogaban nada. Coma se nós necesitáramos explicacións por gañar!
É un gran valor do deporte o premio ao tesón e a nula importancia do apelido, o sangue, o status ou a ideoloxía cando do que se trata é de aplicarse con humildade e traballo

                                            © imagen: padelworldpress.es 
                       (Lamberti, exemplo -para os cheíñas- de humildade e trabalho nun crack)


© entrada: Santi Casal, 2017


viernes, 23 de junio de 2017

Cabeza de rato ou cola de león?



Son dúas aspiracións tan contrapostas como o son os modelos de práctica aos que aspira o xogador. Detrás deles está o egocentrismo, os intereses particulares, ás veces por riba da dinámica de grupo. O principiante total mesmo agradece ser cola de león porque xogar cos mellores acelerará o seu proceso de aprendizaxe. Cando o xogador alcanza unha fase mesetaria, pode suceder que desexe mudar o seu obxectivo e facer súa a máxima “entre os cegos, o chosco é o máis sabio”. Nese mar calmo onde parece que os niveis se teñen estabilizado, o cabeza de rato satisfará a súa vaidade e o seu ego machucando nos colas de rato; ou pode que canse de estancarse e aspire a máis, mesmo a abordar o estado de cabeza de león. Ese é o reino dos estacazos, das curas de humildade, da clarificación de obxectivos e a posta a proba dos principios necesarios para a maduración. É nese mundo no que as paixóns semellan concentrarse nos logros tanxibles. Cando estes non se corresponden co traballo realizado e coas expectativas, prodúcese un estancamento no que se conserva o status de vaca sacra, máis polos froitos da memoria que polo contraste dunha realidade que se dulcifica con pretextos ben chuscos. É a clase dos que un día marcado no calendario gañáronlle a fulanito ou a menganito; é a clase dos que miran de esguello á bancada cando realizan unha diablura nos torneos churrasqueiros da urbanización. Por baixo deles, latexan incontables niveis de mundos e inframundos habilitados por coliñas de león, cabezas de rato e colas tamén de roedor: a feira das vanidades!




                                                    























© imagen: Alex.psicologia clínica: "egolatría"




© entrada: Santi Casal. 2017

 ¡ Deportes para ricos!   O outro día espétame un compañeiro da Facultade ao que non vía dende hai corenta anos: ¡Carallo, meu, así que agor...