jueves, 13 de noviembre de 2014

Seguindo co libro "O xogo interior", extraemos un parágrafo moi interesante sobre a teoría do suco:






(Concentración versus emociones negativas)


Cada vez que executamos un golpe de certa forma aumentan as probabilidades de que o volvamos facer desa mesma forma a próxima vez. Deste xeito, desenvólvense pautas, chamadas "sucos", que teñen tendencia a repetirse. Como estas pautas están a desempeñar unha función, o comportamento vese reforzado ou recompensado e tende a continuar. Canto máis profundo sexa o suco no sistema nervioso, máis difícil vai ser romper o hábito. De feito, adoita acontecer que canto máis intentamos romper un hábito, máis difícil nos resulta logralo.
É un proceso bastante penoso conseguir saír de sucos mentais que xa son profundos. É como saír dunha gabia. Non obstante, existe unha forma máis natural de facelo. Se pensamos que un mal hábito nos controla, creremos que debemos intentar rompelo. Os hábitos son afirmacións sobre o pasado e o pasado xa non existe. Loitar contra os vellos hábitos é o que produce tensión muscular innecesaria
Non fai falta loitar contra os vellos hábitos; o que temos que facer é crear hábitos novos, pois a nosa resistencia aos vellos hábitos é o que nos conduce de volta á gabia,".




martes, 14 de octubre de 2014

El juego interior

Timothy Gallwey escribió en 1974 un libro sobre el papel de los aspectos mentales en la práctica deportiva, y de manera muy especial del tenis -como en todos los órdenes de la vida- que resulta clarividente, útil, ilustrador. Le agradezco a un amigo que me lo hiciera llegar. De vez en cuando transcribiré algún pequeño extracto en este espacio.

[... el practicante del juego interior*1 llega a valorar el arte de la concentración relajada por encima de cualquier otra habilidad, descubre una verdadera base para la confianza en sí mismo y aprende que el secreto para ganar cualquier juego radica en no intentarlo con demasiada vehemencia.]

[... frecuentemente, un exceso de instrucciones verbales suele disminuir las probabilidades de que se produzca el tipo de corrección deseada. De esta manera, debemos aprender lo que todos los buenos profesores y todos los alumnos del tenis tienen que aprender: las imágenes son mejores que las palabras, mostrar es mejor que contar, muchas indicaciones son peores que ninguna e intentar esforzarse muchas veces produce resultados negativos.]

[... Jugar inconscientemente no quiere decir que se está jugando sin conciencia. Alguien puede estar plenamente consciente pero no está pensando, ni tampoco está intentando esforzarse demasiado. Sabe donde quiere poner la pelota pero no se esfuerza en colocarla allí. Este jugador parece inmerso en un flujo de energía que le proporciona más poder y precisión. La racha continúa hasta que el jugador se pone a pensar sobre ella e intenta mantenerla. Apenas intenta ejercer el control, lo pierde.
¿Cómo puede uno estar conscientemente inconsciente?. La mente del jugador que está "inconsciente" se encuentra tan concentrada que se halla en "calma". Su mente constituye una unidad con la actividad del cuerpo y las funciones inconscientes o automáticas están operando sin la interferencia de pensamientos. Cuando un jugador se encuentra en este estado, no hay nada que interfiera con la plena expresión de su potencial para actuar, aprender y disfrutar.
Desarrollar la capacidad para acercarse a éste estado es el objetivo del Juego Interior. El dominio del arte de la "concentración sin esfuerzo" tiene un enorme valor para cualquier cosa que uno quiera lograr.

martes, 23 de septiembre de 2014

EMBARAZO Y PÁDEL

Me preguntaba el otro día una amiga si podía seguir jugando al pádel estando embarazada.
Bien, el sentido común, como todo en la vida, es lo que prima a la hora de dar una respuesta a este asunto.
–Sí, se puede y se debe seguir jugando al pádel si es lo que apetece. A los beneficios de una actividad física moderada para el organismo, y de manera muy específica en el caso de las embarazadas en la prevención de varices, posible subida de los niveles de presión sanguínea, estabilización del peso, mantenimiento de elasticidad y flexibilidad, optimización de la capacidad de oxigenación... hay que sumar los beneficios para la mente que proporciona una actividad que comporta una relación social enriquecedora y una atmósfera de estímulos compatible con el nuevo estado de "esperar" en el que la ilusión no debe derivar en obsesión ni mucho menos en el refugiarse en casa a salvo de todos los peligros que lleva consigo la condición de estar vivos.
Sólo unas puntualizaciones: la práctica debe extenderse hasta tanto la movilidad no se vea comprometida hasta el punto de que el peligro de caídas sea evidente y, en segundo lugar, a partir del cuarto mes de embarazo no participar a nivel competitivo en partidos de gran intensidad de golpeo en los que un hipotético pelotazo sobre el seno materno pueda derivar en un susto, si bien es cierto que la protección de la que goza el nasciturus hace casi imposible que se cause daño al feto.


©Santi Casal

martes, 27 de mayo de 2014

PERDER NO PÁDEL POR COSTUME


Un dos motivos polos que se pode perder un partido de competición é o costume. Este factor está presente en moitos parellas competindo nas categorías modestas; isto é, de segunda división Rías Altas ate cuarta.
Pero, que carallo é o costume de perder? Pois nin máis nin menos que o medo a gañar. Detrás dilo hai caracteres humanos con un fondo sentido da discreción, entendida no xeito clásico: o que os demais agardan de un. E si o resto do mundo, o entorno, pensa que o normal é que a parella X perda, esta perderá case que sempre por non defraudar as expectativas.
¿E malo iso? Adepende para quen. O que é certo: rachar con esa dinámica de cando en vez produce aos actores, rebelados contra o seu destino, un regusto de que, ás veces, se se quere, se pode vencer aos diaños íntimos.
De tódolos xeitos o importante e o grao de relativización para os que perden por costume. Non pasa nada por perder sempre, se a un non lle afecta o tema. O problema ven cando se sofre por ilo. Porque ese padecemento traduciría algo existencial, máis profundo, arrastrado desde a infancia e que ten que ver co “Síndrome do medo ao pai” que inhabilita aínda máis en situacións de maior esixencia. Os que perden sempre, que non se sintan bichos raros, portadores únicos de ese medo que atenaza. A vértixe do medo a gañar, a rebelarse ao pai, está presente en xogadores profesionais de primeira magnitude, que precisan desenvolver todo un habano de rituais para conxurar o perigo de quedar entumecidos no momento crucial: aliñar as botellas de auga, rezar mantras en voz queda, facer que os cabos dos cordóns das zapatillas coincidan en lonxitude ou xogar con camisetas dunha cor determinada ou sempre coa mesma bragueta. Ao final o que conta é que para gañar hai que agonizar e moitos competidores non están dispostos a facelo, porque a felicidade de gañar tamén tería efectos colaterais indesexados polos que sempre perden: a elevación das expectativas respecto deles. A moitos non lles compensa. Prefiren perder por costume e, de cando en vez, ter un minuto de gloria. ¡Totalmente defendible!


©Santi Casal, instructor de Padel Federación Galega. Xogador Escola de Canabal.



sábado, 15 de febrero de 2014

BUENOS CONSEJOS

Creo que todos lo tenemos asumido, pero conviene recordarlos, tenerlos presentes:

1,- Ganar los puntos rápido y perderlos muy despacio
2,- Atacar sólo las bolas altas (hay alguna excepción, en la red, para virtuosos)
3,- Jugar cruzado la mayor parte de las bolas
4,- En la sencillez está la clave.
5,- Si toca defensa ¿por qué elegir ataque forzado?
6,- Lo primero es meterla dentro
7,- Juguemos con margen, como si la red midiera 10 cms. más de alto y la pista 1 metro más de ancho y de largo.
8,- No todos los globos del contrario se pueden rematar. ¡Paciencia! Pronto llegará la bola perfecta.
9,- Cuando estamos en pista no podemos resolver los demás asuntos pendiente de la intendencia diaria ni tampoco las grandes cuestiones existenciales como la diferencia entre lo urgente y lo necesario -a veces confluyen ambas cosas y  a veces no se da ninguna de las condiciones- o ¿como conseguir mejor textura en los suflés. Lo mejor que podemos hacer en la pista es poner el foco en "jugar".
10,- Este punto lo dejo abierto, para que cada cual lo llene con su autoconsejo clave.


©Santi Casal. 2014




 ¡ Deportes para ricos!   O outro día espétame un compañeiro da Facultade ao que non vía dende hai corenta anos: ¡Carallo, meu, así que agor...