Mais se a cousa vai de recortes suaves a práctica do pádel non ten por que ser onerosa. Cumpre non deixarse levar por ditados interesados de marcas e clubs de elite e ter unha conciencia clara de que o que nos atrae é xogar deixando outros argumentos para a elección de cada que despois do paso pola pista.
Quero dicir: non toleemos. Hai palas caralludas, modelo ano anterior, por cincuenta ou sesenta euros. A roupa non se gasta apenas, por non haber contacto co contrario. As zapatillas duran máis que en calquera outra práctica, por mor da brandura da superficie. Unhas moi boas zapatillas de cincuenta euros veñen a durar máis de un ano xogando tres veces por semana en sesións de dúas horas. E respecto das pelotas... aquí si que me custa gardar a compostura. A televisión e os torneos fan estragos, pois contaxian unha actitude, mimética, de andar a abrir un bote novo decote. ¿Como é iso? Coa presión que teñen unhas pelotas ben elixidas -aquí o barato e caro- temos subministro para tres sesións polo menos, sobre todo cando xogamos pachangas con menos tensión.
Logo está a elección de club: ¡¡¡¡¡se xogamos máis de 60 horas ao ano xa nos está compensando abonarnos a un club e coa cota xogar centos!!!! Iso individualmente, porque se somos familia o de xogar alugando horas tódolos membros sairía por un ollo da cara.
Por último está o gasto derivado das lesións en pomadas, fisio e xénero protésico. Todo por unha mala praxe: é importante intercalar os días de pista con outros de preparación física de base: interval training, fartlek, carreira continua, ximnasia activa ou pasiva, ioga, alongamentos, potenciación muscular... pero, sobre todo, mellora da resistencia orgánica. Un bo grado de osixenación fará que tomemos as decisións dentro da pista máis axiña e tamén que poidamos asumir que ir a tres sets non é unha condena a morte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario