XOGO DE INTENSIDADES: variacións de ritmos e distancias

Logo de escribir o capítulo sobre EMPUÑADURAS EXTREMAS PARA GOLPES INTENSOS desde o fondo da pista, de dereita e de revés, recibín a chamada de algún compañeiro que relataba como xa estaba poñendo en práctica nuns partidos de ranking o cañoneo con moi bos resultados. E pensei ¿E se o meu artigo lles está a ocasionar un dano irreparable na súa proxección de futuro?. (Ben, non quero dicir que estas modestas reflexións sexan a Biblia pero sempre pode haber algún incauto que nos faga caso de máis. Iso é bo).
A intensidade no golpeo de dereita e de revés é un arma só útil fronte a adversarios de nivel inferior dabondo ao noso. Se non imos sacar a bola fora da cancha nun remate ou a traela á nosa pista, a fortaleza no golpeo é un farol no póker, un recurso que se volve contra nós: dámoslle sempre a opción de atacarnos á saída da parede con grande vantaxe.
Para minar ao contrario a cousa vai de non cometer erros, insistir coas bolas brandas e baixas coas que eles non teñas opción de gañar metros ou atacar. Se vedes partidos de PPTOUR, tendes aí un recital de paciencia deixando bolas ben suaves a morrer nos espazos baleiros unha e outra vez ata que un dos catro xogadores non aguanta o compromiso e levanta un pouco ou a deixa curta de máis, ou forte de máis sen sacala da pista, propiciando unha situación de achegamento e, ao fin, remate do contrario.
En fin, o pádel é música, ritmo interpretado pola unidade corpo-mente flexible, atenta, centrada no presente para anticiparse ao futuro, de acordo cunha sinfonía composta por sons nidios, cadencias acordadas e ocupación intelixente dos espazos, todo obedecendo a un plan estratéxico flexible, susceptible de cambiar para dar respostas ás esixencias do momento.