O certo é que non sempre é doado sacar a bola da pista, por máis que a nosa posición sexa de dominio: voleas baixas, tardanza en subirmos á rede, golpes de execución forzada, situacións nas que chegamos tarde... Só os incautos que queren coller atallos para ser mestres golpean con furia desatada tódalas pelotas que queren aterrar no primeiro terzo do propio campo. Xa non digamos se esas bolas son máis profundas e, a pesares de todo, o noso compañeiro persevera na obsesión do smash permanente.
Mesmo os Lampertis saben que un cambio de velocidade no golpeo da bola é un arma a miúdo máis letal que o bombardeo sistemático. ¡Ai que gustiño dan eses envíos suaves, mellor aínda se son a contrapé, que rematan por morrer alí onde non chega nin a Karcher do Ronald! A ver, ¿somos forza bruta ou intelixencia?. Podemos ter moito do primeiro pero a materia gris é a que nos leva, no menor tempo posible, á mellor elección. Nese intre non teñen lugar nin a vaidade -moitos queren presumir mesmo de virilidade a partir da enerxía dos seus golpes ¡!- nin a improvisación: se algo non che sae adestrando non esperes a facelo en competición. Os experimentos con gaseosa non teñen cabida na hora e media no que cada xesto importa.
Por tanto e para que tódolos que non son aínda mestres diríamos que o primeiro e metela e logo darlle máis forza a medida que conservemos o control sempre e cando a estratexia o demande. En caso contrario, hai que centrarse en mandar a bola suave a terra de ninguén. E logo dar media volta con parsimonia á posición de saque, alleo aos posibles comentarios dos contrarios que só buscan confundirnos cos seus halagos, ou distraernos coas súas blasfemias.
Outro día máis.
No hay comentarios:
Publicar un comentario