Golpes de fondo, de ataque
Nos golpes lonxe da rede, de dereita e revés, coa intención de imprimirlles dirección, control e potencia para manter o rival á raia, pór a proba a súa dixestión da velocidade de bola e, en definitiva, facilitar a nosa conquista de metros ate posicións de volea e remate.
En ambos casos hai unha empuñadura común de partida: a continental, que nos facilita un armado rápido e suxeición firme dende niveis de aprendizaxe.
Mais na transición á excelencia debemos dominar empuñaduras máis extremas: ESTE DE DEREITA E REVÉS -o oeste sería demasiado forzado e provocaría que os nosos tiros foran contra a rede-.
Con empuñadura este conseguiremos aínda meirandes aceleracións e sobre todo que a bola bote pouco e corra máis. Para executar ben estes golpes é importante dramatizar máis a flexión das pernas, que a articulación do cóbado sexa máis libre e estar moi atentos á nosa dominancia visual para evitar golpear a bola a unha distancia non axeitada. Tamén é importante rematar ben o golpe, con traxectoria ascendente pero tendo conta no momento do impacto de pechar uns graos para frotar a bola mínimamente, nun efecto de falso liftado, ate axustar altura e profundidade.
No noso club podemos, con lixeiras variantes, sinalar unha execución sobresaínte de estes dous golpes nos seguintes xogadores:
Golpe de revés: Pablo López, Santi Casal, Belén Argüelles, Carolina.
Golpe de dereita: Ronald Álvarez, Miguel Sanmartín, Betty Romera, Jorge Couceiro, Manu Edreira.
Non é casual esta elección. Para a execución de golpes que requiren variantes nas empuñaduras é obvia a vantaxe de telas aprendido coa raqueta longa, onde a distancia da bola respecto da man multiplica as variantes e as necesidades de adaptar o golpeo a un habano de situacións nun espazo moi amplo.
(Iremos vendo detalles máis adiante).
No hay comentarios:
Publicar un comentario