¿UN DEPORTE DE PIJOS?

Polo feito de que Aznar ganara tódolos anos un torneo no Levante hispano tendo de parella a Alberto Rodríguez Piñón non podemos inferir que o pádel sexa un deporte para vantaxistas. Si que é certo que a vaidade é unha paixón motivadora que subxace en este deporte como en poucos. Hai un clima de interese desmedido por mostrar as propias habilidades e falar dos resultados acadados en este ou en aquel torneo. É humano. Os clubs sábeno e saben tamén que teñen aí a súa razón de ser principal como animadores deportivos. Non hai como alimentar esa natural tendencia a que o entorno social integre aos seus individuos en razón da súa capacidade de liderado e tamén de mellora e crecemento.
Bromas aparte e sabendo como sabemos que si hai empanada e cervexa gratis a familia do pádel prolonga aínda máis as súas relacións de tarde de verán, o certo é que o pádel, como calquera outra actividade humana, é unha actividade complexa para cuxa sublimación precisa do meirande esforzo humano e, aínda máis, de talento e carácter. Chegado o intre da competición toda a feira da vaidades importa ben pouco. O que cobra interese e protagonismo principal e o que houbo antes de esforzo persoal e o que hai no presente de capacidade para abstraerse do accesorio e concentrarse no principal: acadar a excelencia. O pádel, como tantas outras actividades nas que o ser humano concentra a súa potencia creativa, aflora como unha escola da vida.