O meu primo Cesáreo

Tiña (finado en 2008) eu un primo, Cesáreo, que emigrara a México cando España só exportaba melóns e alpargatas. Na capital federal entrara a traballar nunha consultoría que asesoraba a empresas dirixida por asturianos. A mellor virtude de Cesáreo era a confidencialidade. Con iso suplía a súa absoluta carencia de habilidades ou coñecementos profesionais. Porque ao xefe o que lle gustaba era telo de escoitador e contarlle as súas fazañas deportivas e sexuais. Un día de corenta e cinco graos que foran dar conta de dúas caixas de coronita acompañadas duns pratos de saltóns churruscados o xefe díxolle que fixera o amor con catro mulleres durante toda a noite e logo chamarao o príncipe de Hohenloe para xogar con el o Torneo de Pádel de Cancún, no que chegaron á final, desputada contra unha parella que logo sería campiona do mundo. Entre rolda e rolda -contaba- os xogadores eran agasallados con Chardonnay e langosta, servidos na intimidade de reservados, por mulleres espidas expertas nunha novedosa técnica de masaxes reparadores aplicados co corpo bañado en aceites orientais.
Por iso cando o Cesáreo me preguntou nas festas de Pastoriza que si no meu club -Canabal- cando practicabamos o pádel gozábamos de ingredientes desa índole non tiven máis remedio que dicirlle a verdade. E gustoulle tanto que durante os dous anos que lle quedaban de vida adquiriu a única destreza da súa existencia e estableceu lazos sociais que o salvaron de caer na depresión aínda non momentos máis duros. E con birras nos terceiros tempos no lugar do Chardonnay e o masaxe da brisa mariña templándolle os humores.